In mijn vorige blog schreef ik over de herfst, een tijd van loslaten. Ik schreef over het feit dat mijn volwassen kinderen nu het ouderlijk huis hebben verlaten en hun eigen ruimte hebben ingenomen in de wereld. Dus na het helpen verhuizen, kwam ook het opruimen. Allerlei speelgoed, kleding, knutsels en schoolspullen van de kinderen zijn door mijn handen gegaan en ook foto’s van alle levensfasen. 

Herinneringen en emoties zijn op de gevoelige plaat vastgelegd en in boeken geplakt en voeren me door allerlei tijdlijnen en dimensies. Ik zie de kinderen in deze fotoverhalen groeien en veranderen, maar ook mezelf. Ik zie mensen op deze foto’s die niet meer onder ons zijn en mensen die geen deel meer uitmaken van mijn leven. De foto’s van mijzelf als moeder laten mij heel duidelijk diverse dimensies van mezelf zien, niet alleen verandering in uiterlijk, maar vooral ook verandering in innerlijk.

Allerlei tijdlijnen komen voorbij en allerlei dimensies; Van overleven naar leven en vice versa, van zacht naar hard en vice versa, van overgave en genot tot geduldig wachten tot het tij keert. Van mezelf klein maken tot mijn ruimte innemend. Van diep verdriet tot grote vreugde. Ik ben niet meer de persoon die ik daar was, zoals ook de foto’s laten zien dat ik daar niet meer ben die ik op een foto van een jaar eerder was. En zo hoort het ook, in beweging blijvend, lerend en groeiend om zo een steeds betere versie van mezelf te kunnen zijn.

We kunnen niet in het verleden leven, we kunnen fouten niet meer ongedaan maken, we kunnen uitgesproken woorden niet meer terugnemen, we kunnen niet vasthouden aan mensen of omstandigheden. Deze informatie dragen we wel met ons mee, ons lichaam vergeet helemaal niets, maar mogen we ook weer loslaten.

Dit reisje door het verleden laat me zien wat ik heb geleerd, hoe ik ben gegroeid en hoe ik door niet vast te houden aan het verleden verder kan groeien. Hoe ik letterlijk en figuurlijk meer ruimte in kan gaan nemen, meer voor mezelf kan gaan staan en meer nog mag gaan ontdekken van en over mezelf. Alles is in beweging, altijd en overal. Het enige dat ik hoef te doen is meebewegen en met liefde het verleden te omarmen. Dat verleden heeft me gevormd tot wie ik nu ben en daar kan ik prima mee leven.

Omarm het verleden met liefde. Of het nu een goed of slecht verhaal was, het heeft je gevormd en gebracht tot waar je nu bent.